Cela nr 24. Rozmowy z dożywotnimi

“Cela numer 24” to drugi reportaż Zbyszka Nowaka oparty o rozmowy z więźniami odsiadującymi wyrok dożywocia, i choć zbudowany na bardzo podobnych zasadach co pierwszy („24 razy dożywocie”), to wydaje się nieco bardziej dopasowany pod kątem potrzeb czytelnika. Mianowicie rozmowy z osadzonymi zajmują nieco więcej miejsca, wstęp, które jest przytoczeniem sprawy z dokumentów sądowych i mediów, jest mocno ograniczony - to dobrze, te informacje przecież nie są na tak potrzebne, jak te rozmowy, dzięki którym możemy się faktycznie przyjrzeć rozmówcom autora. Bo po drugiej stronie są ludzie. Ludzie, którzy popełnili czyn okropny, niewybaczalny. Odebrali życie. Niektórzy zrobili to w sposób prawdziwie bestialski, niektórzy jakby przypadkowo, a jeszcze inni twierdzą, że w ogóle tego nie zrobili. Rozmówcy są różni, w różnym wieku, na różnym etapie odbywania kary, w różnej sytuacji rodzinnej, materialnej i psychicznej. Jedni to prawdziwi psychopaci, inni wydają się szczerze żałować tego, co zrobili, chcą zadośćuczynić. Tylko czy człowiek, który dopuścił się takiej zbrodni, faktycznie może zasługiwać na drugą szansę? Autor reportażu nie ocenia - słucha, spisuje, szuka w rozmówcach ludzi. Ich emocji, ich nadziei, ich marzeń o przyszłości, które nieraz trzymają ich przy życiu. Oczywiście jest też więcej - jest temat sprawiedliwości kary, jest temat prawa, resocjalizacji i kondycji więziennictwa. Reportaż opracowany solidnie, dający szerokie spojrzenie na tych, którzy w więzieniach odbywają najsroższą z możliwych kar. Myślę, że każdy fan literatury kryminalnej powinien się z tym tytułem zaznajomić, dobrze uświadamia temat zbrodni i kary w życiu prawdziwym.