Coś się dzieje w naszym domu

Okazuje się, że wiek narratora powieści może być dla jej odbioru kluczowy... W swojej trzynastej powieści grozy Josh Malerman “Coś się dzieje w naszym domu” w roli narratorki obsadził małą dziewczynkę. I jest to strzał w dziesiątkę, bo dzięki jej prostemu, lekko naiwnemu spojrzeniu (a może to nasze, dorosłe, jest za bardzo skomplikowane?) sytuacje, które z perspektywy dorosłego byłyby raczej nieprawdopodobne, wywołują lęk. Bo nie boimy się tak naprawdę potwora, demona, czy jakkolwiek nazwiemy tego złego ducha powieści, a tego, co się z małą narratorką stanie, co w jej małej główce okaże się wyborem właściwym. Dawno nie czułam w czasie lektury tak wielkich emocji, tak wielkiego strachu o losy bohaterów. Bo Bela jest w takim wieku, że choć już potrafi czytać, to ciągle jeszcze jest słodko niewinna, ciągle ufna. Dlatego potwór wychodzący z jej szafy, który chce się z nią zaprzyjaźnić wcale jej nie dziwi. To przyjaciółka, prawda? Tyle, że ta przyjaciółka chce zamieszkać w jej serduszku… Intryga powieści jest dość prosta, ale perspektywa dziecka sprawia, że jest nieprzewidywalna, zaskakująca. I wiarygodna, bo przecież nie mamy wątpliwości, że dziecko nie będzie poddawało w wątpliwość istnienia potwora! Język powieści jest odpowiednio dopasowany, tu wszystko do siebie pasuje, a czytelnik nie ma wrażenia sztuczności - wypada całkowicie naturalnie, co myślę, że dowodzi swobody w warsztacie literackim autora. Kreacje postaci są prowadzone mistrzowsko, a tym, co sprawia, że lektura jest głębsza, jest to, co kryje się pod intrygą - dramat rodziny, która albo przechodzi kryzys, albo w ogóle się rozpada. Są i zagadnienia uniwersalne jak poczucie lęku czy pytania o to, czy każdy w samym sobie ma takie ciemne szafy, w których mieszkają potwory… I co się stanie, jeśli się je wypuści? Świetna powieść, nieoczywista w tym lęku, jak budzi, solidnie zmuszająca do myślenia. Bardzo mi się podobała, dawno nie czytałam tak przejmującej powieści grozy!