Haar

Horror gore, który równocześnie jest piękną i czułą baśnią o sile miłości to dziwne połączenie... A jednak David Sodergren w “Haar” właśnie coś takiego stworzył. I faktycznie to zaskakująco dobrze się zgrywa! Haar to szkocka, zimna mgła, która dla Murier przynosi coś nieoczywistego. Jej bezinteresowny gest dobroci wikła ją w świat wspomnień, snu na jawie, wyciąga wszystkie jej pragnienia i tęsknoty na wierzch. Muriel ma 84 lata i nie da sobie w kaszę dmuchać. Będzie bronić swojego domu, domu, w którym mieszka całe swoje dorosłe życie, z którym związane jest tyle wspomnień… Mimo kruchości ciała i bólu tęsknoty, jaki w sobie nosi, jest kobietą silną i upartą. To kreacja rewelacyjna, bardzo wielowarstwowa, która przynosi nam dobre spojrzenie na to, jak traktujemy w naszym społeczeństwie ludzi starszych - i autor robi to tutaj bardzo dosadnie, bardzo bezlitośnie. Sama historia oparta jest o motywy horroru gore, nie brak więc dziwnych zdarzeń, obrzydliwości, makabry i morza krwi. Prosty styl i ilustracje wydają się jednak przenosi nas w czasie, przypominają, że to tylko nawiązania do konwencji gatunku, a pod tą warstwą fabularną kryje się więcej. Opowieść o miłości i wyobrażeniach, o wspomnieniach i docenieniu tych, których się kocha. To też refleksja nad przemijalnością życia ludzkiego i stałością natury. Zaskakująco dziwne połączenie, które, choć sama nie lubię makabry i nadmiernie krwawych opisów, muszę przyznać, że tutaj ma sens, dobrze do siebie pasuje.