Klaun w polu kukurydzy

Choć wydawałoby się, że motyw klauna w horrorze jest już mocno ograny, to Adam Cesare w “Klaunie w polu kukurydzy”, który rozpoczyna cykl powieści z klaunem Frendo, udowadnia, że wcale nie i że na bazie tego, co znane, co wręcz stereotypowe, można zrobić coś ciekawego, coś co dostarczy nie tylko rozrywki, ale będzie dobrym odbiciem świata i problemów społecznych, z jakimi teraz się borykamy. To naprawdę wyważona i dobrze zbudowana powieść. Akcja toczy się w małym amerykańskim miasteczku, które lata świetności ma już za sobą, a oddana jest z perspektywy nowej - nastolatki na progu dorosłości, która właśnie z ojcem się tam sprawdziła. Mimo swojego wieku dziewczyna ze względu na doznane straty i wcześniejsze trudne doświadczenia jest nad wiek dojrzała, więc dorosły czytelnik jak najbardziej odnajdzie się w historii opisanej z jej perspektywy. Podobnie jest z językiem - choć poruszamy się sporo w środowisku młodych, to język nie jest typowo młodzieżowy, przez co odnajdzie się w nim czytelnik w każdym wieku. Z początku historia toczy się w rytmie spokojnej obyczajówki, dopiero gdzieś tam po setnej stronie zaczyna się akcja i to taka, przy której nie radzę nic spożywać - autor nie bawi się w subtelności, a choć nie epatuje makabrą, to jednak widoczna ona jest. Dzieje się dużo i szybko, a choć to wszystko bazuje na znanych zagraniach, to prowadzone jest z takim wyczuciem, że czytelnik czuje napięcie i ciekawość przez całą lekturę. Ważne też jest te tło, ten podział społeczeństwa na młodych i dorosłych, który przez rozwój technologii aktualnie jest tak mocno widoczny. Autor swoją powieścią otwiera dialog, dalej nam lustro, dzięki któremu możemy zajrzeć na drugą stronę i zwyczajnie zrozumieć. A czy nie zrozumienie w świecie jest najważniejsze? Mimo makabry, historia przypadła mi do gustu i mam nadzieję, że ten tytuł zapoczątkuje dłuższą obecność autora na rynku polskim!