Krzyk

Polski czytelnik czekał ponad trzydzieści lat, by proza Tokuro Nukui zagościła w Polsce! W końcu się jednak doczekaliśmy – „Krzyk” to debiut tego autora w oryginale wydany w roku 1993. I jest to opowieść snuta rytmem bardzo spokojnym, może i momentami wręcz desperacko melancholijnym. Rozpisana na dwa głosy: jeden dostaje szef wydziału zabójstw, do którego właśnie trafiła sprawa morderstwa małej dziewczynki, drugi to człowiek, który utracił radość życia i teraz błąka się po ulicach w jej poszukiwaniu. Pierwszy z nich przynosi nam wiele wątków prywatnych i zawodowych: od przedstawienia relacji policji z mediami i tego jak media mogą przyczynić się lub nie do postępów w śledztwie, aż po wagę rodziny i podejście do dzieci w kulturze japońskiej. Drugi skupia się przede wszystkim na motywie sekty - w sposób przerażający dokładnie oddaje, jak funkcjonują takiej organizacje w ogóle, oraz jak dobrze mają się (a może miały w latach 90-tych?) sekty w Japonii. Dla polskiego czytelnika wątek kulturowy jest dodatkowym atutem, oddany jest z dokładnością nie tylko przez autora, ale i przez uzupełniającego wiedzę czytelnika tłumacza. Sama zagadka kryminalna szokuje wręcz przerażającą realnością, a choć przez tempo akcji długo wydaje się pozostawać w tle tematów, to jednak jest to tylko wrażenie, czego jasny obraz dostajemy na samym końcu lektury, gdy przychodzi finalny, wyjaśniający wszystko zwrot akcji. Solidna lektura, która zmusza do refleksji, a i dająca poczucie, że autor wiele się nad nią napracował.