Dziewczyna o mocnym głosie

„ Przyjdzie dzień, kiedy mój głos zabrzmi tak głośno, że usłyszy go cała Nigeria i cały świat, kiedy będę mogła pokazać innym dziewczynom, jak zdobyć własny mocny głos.” Czy w XXI wieku trzeba nadal walczyć o prawo do wolności, decydowania o własnym losie, możliwości podjęcia nauki? Jeśli urodziłaś się w Nigerii, odpowiedź na te pytania brzmi „tak”. I potrzeba tu mocnego głosu, aby wypowiedzieć swoją historię tak, by dotarła do jak największej liczby osób lub chociażby zainteresowała kogokolwiek. Głos Adunni w książce „Dziewczyna o mocnym głosie” na wskroś przeszywa czytelnika. Jest jak piosenka pełna bólu i cierpienia, zawierająca między nutami wciąż dozę nadziei i niezłomności. Czternaście lat to wiek, gdzie człowiek dopiero staje w połowie drogi pomiędzy dzieciństwem a dorosłością. W Nigerii to dobry wiek na wydanie za mąż, zwłaszcza gdy mąż jest dużo starszy i może poratować rodzinę kilkoma kozami i niewielką dawką pieniędzy, za które można uregulować długi. Taki los wybiera dla Adunni ojciec, a dziewczynce trudno pogodzić się z decyzją zamiany edukacji na małżeństwo. Nowa rzeczywistość przytłacza. Mąż już pierwszego dnia mianuje się „królem”, którego zachcianki trzeba spełniać, żony patrzą na „młodą” wrogo, a tęsknota za pragnieniem wolności nie daje się wyciszyć. I chociaż splot tragicznych wydarzeń sprawia, że bohaterka wyrywa się z wiejskiego życia do dużego miasta, wcale nie polepsza to jej sytuacji. Na każdym kroku chyha na nią zagrożenie, jakby nikogo wokół nie obchodził jej los, jakby nikt nie słyszał głosu skargi, wyrażonego cierpienia. Dom Wielkiej Madame do którego trafia jako ofiara handlu ludźmi, to przykład współczesnego niewolnictwa, gdzie człowiek jest wykorzystywany do pracy, poniewierany, poniżany i bity. A dziewczyna dokładnie wie, że nie była tu pierwsza i nie będzie ostatnia. Jednak w tych trudnych warunkach, nie poddaje się, wciąż widząc dla siebie szansę poprzez zdobycie wykształcenia i pomagania innym. To, co zachwyca w tej historii, to nadzieja, którą nosi w sobie Adunni. Niezłomnie próbuje wydrzeć dla siebie prawo do szczęścia i lepszego życia. To wzrusza, porusza do głębi, zwłaszcza że autorka powieści oddała głos właśnie Adunni. Narracja jest pierwszoosobowa, pełna gramatycznych błędów, prostego języka, co czyni opowieść bohaterki niezwykle autentyczną. Prowadzona konsekwentnie, daje nam poczucie wejścia do świata Adunni. „Dziewczyna o mocnym głosie” to świetny debiut Nigeryjki - Abi Dare. Autorka nie tylko porusza nas tą historią, ale pozostawia z poczuciem niezgody na taką rzeczywistość, gdyż mamy świadomość, że losy Adunni stanowią symboliczną historię milionów kobiet i dziewcząt pozbawionych swoich podstawowych praw.

Powieść debiutancka Abi Daré “Dziewczyna o mocnym głosie” jest dojrzała, głęboka, solidnie przemyślana pod każdym kątem - nawet tym językowym. To książka, która mocno się wyróżnia, wprowadza nas w tak inny, a zarazem cały czas ten sam świat, w którym żyjemy. Fabularnie zabiera nas do małej nigeryjskiej wioski, w której 14-letnia Adunni właśnie dowiaduje się, że ma wyjść za mąż. Choć bardziej pasuje tutaj określenie sprzedaży, gdyż dziewczyna traktowana jest przedmiotowo, a jej ojciec traktuje ślub jako transakcję, która zapewni jemu i dwóm synom godne życie. Co z tego, że Adunni zostaje całkowicie uprzedmiotowiona? I tak zaczyna się jej dramatyczna wędrówka, którą jednak cały czas odbywa z wiarą w swoją sprawczość, wiarą w to, że uda jej się w końcu wznowić edukację i zyskać głos, dzięki któremu będzie mogła nie tylko stanowić sama o sobie, ale i pomóc innym dziewczynkom w podobnej do niej sytuacji. Jej losy budzą naprawdę mocne emocje - nie tylko dlatego, że szokuje to, co w tego typu wioskach nadal we współczesnych czasach uznawane jest za normę, ale i ogólnie - Adunni spotyka też na swojej drodze ludzi miastowych, którzy mają dostęp do informacji z całego świata, ale to wcale nie znaczy, że są lepsi od jej ojca czy “męża”. To książka, która obrazuje, że to nie wykształcenie świadczy o tym, jakim jest się człowiekiem. Nie język czy gramatyka, jaką się posługujemy (Adunni nie mówi perfekcyjnie po angielsku, zatem i tekst, w którym to ona jest narratorką, jest pisany niepoprawnie gramatycznie - choć błędy są powtarzalne i logiczne, więc czytelnik jest w stanie się do tego stylu narracji przyzwyczaić) może określić jakim się jest człowiekiem. To z jednej strony opowieść przerażająca, głęboko smutna, gdyż uświadamiająca jak wiele niesprawiedliwości, zacofania i po prostu zła jest w tym naszym zwyczajnym codziennym świecie, a z drugiej daje jednak nadzieję. Że jakkolwiek źle by nie było, jesteśmy w stanie w końcu swój los odmienić. Bo każde kolejne jutro może być lepsze niż dzisiaj. Niesamowita powieść, zdecydowanie jedna z najlepszych, jakie miałam okazję czytać w tym roku!