Tam, gdzie słońce złoci liście

Życie Ellise rozpada się w drobny mak i to w najgorszy możliwy sposób. Przez roztargnienie zostawia na parkingu kilkumiesięczną córkę Violę. Po powrocie na miejsce okazuje się, że dziewczynki już nie ma i mimo usilnych prób nie udaje się jej znaleźć. Staczająca się kobieta opuszcza rodzinę, zostawia całe swoje dotychczasowe życie by pogrążyć się w rozpaczy. Ukojenia pragnie zaznać na łonie przyrody wędrując po ukochanych lasach i górach. W okolicach Waszyngtonu mieszka Raven, z dala od wścibskich oczu, wychowywana na łonie natury, z daleka od dóbr cywilizacji, córka Kruka. Nie może nawiązywać z nikim kontaktu, uczy się w domu i musi strzec swoich tajemnic. Życie obu kobiet styka się po wielu latach kim okażą się dla siebie? Do tej pozycji, musiałam podchodzić początkowo na raty, ze względu na ogrom emocji jakie wzbudzała we mnie sytuacja Ellise. To co przechodziła, obwiniając siebie za zaginięcie Violi było porażające, dosłownie nie do udźwignięcia. Kolejne rozdziały, choć równie naładowane emocjami co początek tej powieści, pozwoliły mi nieco na osłodę tego bólu, który początkowo wywołała we mnie lektura. Rozdziały podzielone zostały tak abyśmy mogli śledzić losy zarówno Ellise jak Raven, Autorka fantastycznie wykreowała obie postacie, które są niemal jak żywe. Ich historie tak odmienne, naznaczyły je obie na lata. Ich losy czyta się z zapartym tchem. Raven stopniowo wdraża się w życie wśród dzieci i dorosłych jednak wychowywana przez lata w nietypowy sposób, karmiona opowieściami o swoim pochodzeniu i błogosławieństwach danymi jej przez naturę, jest zupełnie inna niż rówieśnicy. Oprócz specyficznej matki, która się nią opiekuje, duchów które jej towarzyszą na każdym kroku, pojawiają się w jej życiu ludzie, dla których jest ważna i którzy chcą ją mieć u boku. Autorka ma cudowne pióro i potrafi przekazać uczucia czytelnikowi, niemal wciąga go w fabułę by mógł się w niej bez problemu odnaleźć. Losy małej dziewczynki, z czasem nastolatki oraz Ellise, która stara sobie poradzić z traumą, intrygują. Wszystko odbywa się u boku wszechobecnej natury, szumu liści, kropli deszczu czy odgłosach płynącego strumienia. Zestawienie tego z codziennością nam znaną jest niezwykłe. To poruszająca historia o zagubieniu i odnalezieniu samego siebie. O problemach i tajemnicach, które się nawarstwiają i powodują spustoszenie nie tylko w naszym życiu, ale też życiu naszych bliskich. To pozycja, którą trzeba przeczytać.

RECENZJA

Pięknie mi się tę książkę czytało. Choć nie jest idealna, choć były momenty, w których sobie myślałam "jesuu, serio?!" to przepadłam. Analizowała nie będę, złego słowa nie napiszę bo mimo wszystko mnie urzekła. Z jednej strony baśniowa, kompletnie oderwana od rzeczywistości, z drugiej nietuzinkowa i emocjonująca. Powieść wielowymiarowa, i choć wydawać się może banalna (pewnie i przewidywalna) to dla mnie wyjątkowa. Dwie kobiety. Jedna, po tragedii, do której sama się przyczyniła, zostawia rodzinę i wyrusza w podróż, która ma przynieść odkupienie. Druga "Córka Kruka" - Raven, u progu swojej dorosłości, żyje w lesie, w posiadłości strzeżonej przez system kamer, z matką rozmawiającą z duchami ziemi. To historie życia dwóch kobiet, których losy ściśle się ze sobą splatają. Historie dwóch rodzin. Rodziny rozdzielonej ogromną tragedią, rodziny poranionej, oddalonej od siebie oraz rodziny, w której problem psychicznej choroby jest tak ogromny, że przenosimy się do zupełnie innego wymiaru egzystencjonowania. Syndrom sztokholmski? Wydaje się, że wręcz podręcznikowy. Poza ludźmi, bohaterem tej książki jest Natura. Przyroda, która ściśle współuczestniczy w ich życiu, w której mają i oparcie i przekleństwo tak naprawdę. W każdym razie jest to związek nierozerwalny. Wszystkiego w tej książce jest "dużo" ale ja to kupuję bo to wyjątkowo ciekawie poprowadzona fabuła. Wywołuje w czytelniku momenty zadumy, wzbudza emocje, czyli wszystko co w książce jest ważne. Z jednej strony bałam się co się wydarzy, z drugiej już tyle się wydarzyło, że ciężar na sercu nie chciał odpuścić. Przyznam, że ostatecznie jest tak pełna nieszczęść jak lukru, choć w tym przypadku poddałam się i z przyjemnością dałam się tej słodyczy oblepić. Świetnym stylem napisana, lekko, przejmująco. Przemyślana i dopracowana. Wciągnęła mnie tak bardzo, że "weszła" w dwa wieczory. Polecam, bo bajek potrzebujemy, a ta ma wyjątkowo ładną oprawę.

"Tam, gdzie słońce złoci liście" to moje drugie spotkanie z twórczością Glendy Vanderah. Oba te spotkania mnie oczarowały. Jej książki wyróżniają się na tle innych. Ich przekaz jest niezwykle głęboki, a pióro autorki, mimo poruszanych tematów, jest lekkie i czaruje niezwykłymi opisami. W swoich książkach Glendy porusza temat natury. Widać, że jest z nią bardzo blisko. Wczuwa się w nią. Zachwyca. Jednocześnie ta natura staje się idealnym tłem jej powieści, dajac im niesamowity wydźwięk. W "Tam, gdzie słońce złoci liście" poznajemy losy Ellis i Raven. Ich historie wywołują wiele emocji, stając się przy tym jeszcze bardziej realnymi. Te historie dopracowane są w każdym calu. Ellis jest matką, której dziecko zostało porwane. Za całe wydarzenie, obarcza winą siebie, co tylko pogłębia rodzącą się w niej depresję. Sięga dna, od którego próbuje się odbić. Jest przekonana, że jedyne, co potrafi to krzywdzić swoją rodzinę. Dlatego, aby uchronić przed sobą męża i kilkuletnich synów, samotnie rusza na górską wędrówkę... Raven jest siedmiolatką, która dorasta w domu, gdzie matka zakazuje jej mówienia prawdy o swoim pochodzeniu. Wpaja jej wyjątkowość. Niepowtarzalność. I wiarę w ducha. Drogi Ellis i Raven, pod wpływem sił natury, miłości i rodziny, zbiegają się ze sobą. Jak na siebie zareagują? Czy odnajdą wspólny język? Widać, że autorka włożyła wiele serca w swoje kolejne dzieło. W doskonały sposób przelała na papier emocje, które towarzyszą każdej z bohaterek. Zagłębiła się w nich. Zatraciła. W genialny sposób odzwierciedliła to, co dzieje się w psychice zarówno Ellis jak też Raven i w genialny sposób to opisała. "Tam, gdzie słońce złoci liście" wywołuje gęsią skórkę, ale też sprawia, że w oczach pojawiają się łzy. Autorka udowadnia w niej, że po każdej burzy świeci słońce, niezależnie od tego, ile czasu ta burza trwa. Tutaj nie ma czasu na nudę. Akcja nie zwalnia ani na chwilę, a poruszane przez Glendy tematy nie raz skłaniają do refleksji. Uwierzcie, że przy tej książce nie da się przejść obojętnie. Serdecznie ją Wam polecam.