Projekt Hail Mary

Otwierasz książkę i… bohater otwiera oczy, a komputer od razu pyta, ile jest 2 + 2. Co za głupie pytanie, oczywiście, że 4. Komputer pyta, jak ma na imię. Oczywiście, że… O kurczę, kim ja właściwie jestem? I co to za miejsce? Wszyscy lubimy piosenki, które już znamy. Nie da się ukryć, że „Projekt Hail Mary” ma dużo wspólnego z „Marsjaninem” tego samego autora. Schemat jest prosty - jeden mężczyzna musi sobie radzić sam w kosmosie. Bohater jest zabawny, sympatyczny, od razu zaczynamy mu kibicować i obserwujemy z zainteresowaniem każdy jego krok. Przez amnezję wszystko, co go otacza, jest dla niego nowe (i tak samo dla nas czytelników), na szczęście w przystępnych słowach potrafi wyjaśnić zawiłości fizyki oraz innych nauk. „Projekt...” można nazwać takim lekkostrawnym sci-fi. Nie unikniemy fachowego nazewnictwa, w końcu to kosmos, ale to idzie w parze z błyskotliwością głównego bohatera i taką jego… pociesznością? Co by się tam nie działo, wiedziałam, że nasz przyjaciel sobie z tym elegancko poradzi. W tej książce nie ma nudy, chyba każdy rozdział jest zakończony jakimś cliffhangerem. Akcja w przestrzeni kosmicznej co rusz przerywana jest powracającymi wspomnienia, dlatego czyta się to bardzo szybko. Ciągle napływają do nas nowe wiadomości, łączymy je w całość, żeby poznać lepiej świat przedstawiony. Sam bohater w pewnym momencie przyznał, że czuje się jak w grze komputerowej, gdzie ciągle musi pokonywać różne przeszkody. Polecam fanom lekkiej fantastycznej rozrywki. Bo to właśnie miała dać nam ta książka – niezobowiązującą międzygalaktyczną podróż. No i UFO!